Χτισμένη στις λασπώδεις όχθες της επαρχίας Βένετο, πλημμυρίζοντας συχνά όταν η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει, με την υγρασία και τη μούχλα να αποτελεί ό,τι για την Αθήνα το καυσαέριο και τα σκουπίδια στους δρόμους, η Βενετία αποτέλεσε κοιτίδα πλούτου και γεω-πολιτικής δύναμης, τόσης που κατά την περίοδο του Μεσαίωνα η επιρροή της επεκτάθηκε έως την Κωνσταντινούπολη.
Ο δε πλούτος της μεταφράζεται τόσο στα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα που αποτελούν το οικιστικό της μέρος, όσο και σε έργα τέχνης ανυπέρβλητης αξίας και σε θησαυρούς από τις κτήσεις της Βενετίας που φιλοξενούνται στον καθεδρικό του Αγίου Μάρκου.
Από τον 17ο αιώνα και μετά η Βενετία παύει να είναι παγκόσμια δύναμη, αρχίζει να χάνει εδάφη από τα νέα ευρωπαϊκά κράτη και κατακτάται από τον Ναπολέοντα, ενώ το 1866 προσαρτάται στο Βασίλειο της Ιταλίας. Τα συγκλονιστικά μπαρόκ, βυζαντινά, γοτθικά και αναγεννησιακά μέγαρά της μετατρέπονται σταδιακά σε μουσεία, ξενοδοχεία και καταστήματα, όμως οι δρόμοι της παραμένουν υγροί φιλοξενώντας αποκλειστικά πεζούς και βαρκάρηδες με καλοδιατηρημένες γόνδολες. Τα μηχανοκίνητα οχήματα δεν έχουν θέση στο κέντρο της Βενετίας, παρά μόνο στο Μεγάλο Κανάλι, όπου κυκλοφορούν πλοιάρια-λεωφορεία, τα οποία μεταφέρουν επισκέπτες. Κάποιους από τα δεκατέσσερα εκατομμύρια που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Γαληνοτάτη Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.